Zwangerschap update: BABY NU NOG EVEN NIET!
Baby nu nog even niet! (Zwanger van mijn tweede)
Een ding is zeker mijn lichaam zegt rond de 30 weken van de zwangerschap. STOP! Tijdens mijn eerste zwangerschap belande ik met 31 weken in het ziekenhuis. Tijdens deze tweede zwangerschap kreeg ik met 29 weken het verzoek van de verloskundige (VK) om te stoppen met werken.
Toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap de 31 weken had gepasseerd, was ik super blij. Ik was nog niet in het ziekenhuis beland. Alleen mijn lichaam gaf mij aan dat ik minder moest werken en het echt rustig aan moest doen. Ik werkte nog maar de helft van mijn uren, en meer vanuit huis. Plus gaf mij zelf op vrije dagen max 1 uur om buiten de deur wat te doen.
Met 33 weken en 5 dagen was mijn laatste werk ochtend. Tijd om te relaxen en geen work focus meer. ‘s Middags ging ik officieel met verlof! Hoera! Helaas besloot de kleine meid of mijn lichaam die avond: It’s time mommy! Hup de VK bellen en naar het ziekenhuis.
HERE WE GO AGAIN
Voor mij is het bellen van het noodnummer van de verloskundige echt een drempel waar ik over heen moet. Toch besloot ik te bellen want de symptonen en harde buiken leken precies op wat ik met 31 weken tijdens mijn eerste zwangerschap had.
Mijn weeën waren elke 5-10 minuten en ik moest ze ook echt weg zuchten. Ook was mijn baarmoedermond zich al op bevalling stand aan het gaan. In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gezet om het hartje van de baby te monitoren. Daarnaast starten ik mijn medicatiekuur: weeenremmers + longrijping.
Voor de 34 weken krijg je nog longrijping en ik was 33 wk + 5 dagen. Om die reden besloten ze mij toch nog longrijping te geven. Een kuur van 2 spuitjes om de 24 uur. De weeënremmers is een 48 uur kuur, waarbij ik om de 6 uur een pilletje krijg. Tot die tijd bleef ik ter observatie in het ziekenhuis.
Tijdens mijn eerste zwangerschap mocht ik na de kuur naar huis en bleef kleine Logan uiteindelijk tot 40 wk en 2 dagen in mijn buik. Toen had ik plots zwangerschapvergiftiging en moest hij gehaald worden.
Nu…dat moeten we nog even afwachten.
De eerste 24 uur leken mijn weeën echt af te nemen, door de medicatie. Veel minder krampen en harde buiken. Dag 2 echter kwamen mijn harde buiken en krampen veel meer terug. Elke keer 1 à 2 uur voor mijn medicatie begonnen ze weer en dan halfuur na medicatie zakte het langzaam weer af. Na mijn laatste pil weeën remmers bleef het eigenlijk wel rustig. Af en toe een harde buik, maar niet alarmerend. Het was stabiel en dus mocht ik dag 3 ’s avonds naar huis. Heerlijk naar mijn eigen bedje.
Weer thuis…
Thuis moest ik mij rustig houden uiteraard. Gewoon op de bank blijven, niet te veel lopen of doen. Geen onnodig de trap op en neer. Plus ik ging lekker vroeg naar bed, want zo’n ziekenhuisbed is gewoon niet relaxt voor een goede nachtrust. Al helemaal niet als je gewoonlijk tijdens je zwangerschap al elke 3/4 uur eruit moet om te plassen.
Heerlijk geslapen in mijn eigen bed werd ik om 5:00 weer wakker met krampen. De harde buiken leken weer elke 5-10 minuten terug te zijn. NOT AGAIN! Enige wat ik kon denken was gelukkig heb ik lekker in mijn eigen bed geslapen. Om 7:00 besloot ik toch maar weer het ziekenhuis te bellen, die mij verzochten terug te komen.
Op naar de spoedpoli en weer aan het CTG. Mijn weeëen leken inderdaad terug, maar dit maal zou ik geen remming meer krijgen. Blijven dus ter observatie dat was de enige oplossing. Uiteindelijk heb ik één nacht weer geslapen in het ziekenhuis en nam gedurende dag de weeën wel weer wat af. De volgende ochtend mocht ik weer naar huis.
Inmiddels ben ik al 1,5 dag thuis en de kleine dame zit nog in mijn buik! Rustig is mijn lichaam nog zeker niet maar elke dag of zelfs elk uur dat ze nog even tot in elk geval week 36 binnen zit. Is een win! Keep you posted!
