Blog: Pochende Moeders
Pochen, Opscheppen, Pronken, Pralen…Moeders zijn daar de beste in. Moeders van kinderen met de zelfde leeftijd misschien nog wel meer. Moeders hebben het uit gevonden. En ik…ja hoe een hekel ik er ook aan heb. Blozend doe ik er zelf (soms on-) opgemerkt aan mee.
Jouw kind, Jouw trots. Als moeder kan je het uren over je eigen kind hebben. Voor onze kleine man, snapte ik dat niet. ‘Er bestaat toch meer in de wereld, in je leven dan je kind?’ Dat is het hem juist, met de komst van je kind lijkt jouw leven daar compleet om heen te draaien en ik ben echt geen mama die 24/7 bij haar kind moet zijn. Sterker nog met 3 maanden ging hij al uit logeren bij opa en oma en daar had ik veel minder moeite mee dan ik had verwacht.
Toch is jouw kind de persoon, het gene waar je het meest trotse op bent van de hele wereld. Laats zei mijn man nog, ‘raar het dat je op zo iets gewoons als een beker vast houden, zo onwijs trots bent.’ Je gaat dingen anders zien.
Maar…. met die trots komt als moeder het pochen. Je wilt met de wereld delen wat jouw kind kan en omdat moeders gelijkgestemde zijn en jouw trots zullen snappen schep je maar wat graag op.
‘Wij zijn al met hapjes begonnen en we horen alleen maar mmmmm’
‘Hij heeft al met 8 maanden zijn eerste tandjes.’
‘Hij zei al mama en papa.’
Het is niet zo vreemd dat je deze trots wilt delen, maar de vraag ‘kan jouw kleine dat al?’ daar zit het hem in het pochen, opscheppen, pronken.
Mama’s van de wereld (en ik spreek ook zeker mijzelf toe met een vingertje). Alle kinderen zijn anders (gelukkig) en doen alles op hun eigen tempo. Natuurlijk deel je trots, deel je vreugde! Maar bedenk wel dat je niet andere mama’s onzeker wilt maken. Vooral niet de mama’s die net om de hoek komen kijken. Hun kids kunnen weer andere dingen, die jouw kleine weer niet kunnen (lekker puh).
Ik weet we kunnen er soms ook niets aan doen omdat het met trots en vreugde te maken heeft, maar probeer toch soms erover na te denken (ook al heb je nog last van zwangerschap dementie.)
